του Σταύρου Κατσούλη

Ήταν ένα σκύλος. Κάθε μέρα τριγυρνούσε μέσα στο τεράστιο, αχανες κτήμα του ιδιοκτήτη του. Ήταν ελεύθερος. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε, μέχρι που ξεπέρασε μια μέρα τα όρια του κτήματος και το περιλαίμιό του άρχισε ξαφνικά να του κάνει ηλεκτροσόκ. Στην αρχή ξαφνιάστηκε, δεν ήξερε τι γινόταν και γιατί. Έτρεξε από δω, έτρεξε από κει, και μέσα σε πολύ λίγο χρόνο έμαθε που ξεκινά και που σταματά ο πόνος. Δεν ήξερε καν, ότι υπάρχουν όρια.

Βλέπετε, όλη του τη ζωή, δεν έτυχε να ξεπεράσει τα όρια, κι έτσι πίστευε ότι ήταν ελεύθερος. Σιγά σιγά με την εμπειρία, κατάλαβε που ακριβώς ήταν τα όρια και έμαθε να μη τα ξεπερνά. Κι έτσι έμαθε πολύ καλά πως ν´ αποφεύγει τον πόνο που ερχόταν κάθε φορά που ξεπερνούσε τα όρια. Όσο πέρναγε ο καιρός, δίδαξε που είναι αυτά τα όρια και στους φίλους του, κάτι άγρια σκυλιά της περιοχής, απαγορεύοντάς τους με γαβγίσματα και εκφοβισμούς να ξεπεράσουν κι αυτοί τα όρια.

Νόμιζε ο καημένος, ότι τα βοηθούσε περιορίζοντάς τους την κίνηση εκτός του κτήματος γιατί δεν είχε καταλάβει ότι ο ιδιοκτήτης του έχει πεθάνει προ πολλού και οι μπαταρίες του περιλαίμιου του είχαν αδειάσει εδώ και χρόνια... Κι έτσι, γενιά με γενιά έμαθε όλη η ομάδα τους να μη ξεπερνά τα όρια και να «προστατεύουν» τους συντρόφους τους με εκφοβισμούς και γαβγίσματα έτσι ώστε κανένας τους πια να μη ξεφύγει από αυτό που όλοι πια «ήξεραν» ότι είναι τα όρια.

Εν τω μεταξύ, τα άλλα ζώα της περιοχής αναρωτιόντουσαν τι στο καλό κρατά όλα αυτά τα σκυλιά περιχαρακωμένα μέσα σε μια περιοχή που δεν έχει φράχτη. Δεν έβλεπαν καταλαβαίνετε πια ελπίζω, τον φράχτη του μυαλού που ήταν υψηλότερος και ισχυρότερος από κάθε φυσικό φράχτη. Ήταν ένας φράχτης που ζούσε κι επιβίωνε μέσα στο μυαλό του κάθε μέλους της ομάδας. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα, είναι δυστυχώς, εντελώς μα εντελώς αληθινή.