του Σταύρου Κατσούλη

Ο κύριος Οποιοσδήποτε ήταν εξ ορισμού και ο οποιοσδήποτε. Κι έτσι ήταν αρκετά «στρογγυλοποιημένoς» μιας και ήταν αποτέλεσμα του μέσου όρου κι έτσι, για να είμαστε και λίγο δίκαιοι, δεν παρουσίαζε και πολλές κοφτερές γωνίες στον χαρακτήρα του. Έτσι, ο κύριος Οποιοσδήποτε ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που ο κόσμος αποκαλούσε "το καλό παιδί". Άλλο γνώρισμα του, ήταν ότι όταν προσπαθούσες να δεις το πρόσωπό του, δεν φαινόταν καλά... ήταν αχνό, χωρίς γνωρίσματα και λεπτομέρειες. Ο χαρακτήρας του γενικώς ήταν... σαν γενικής χρήσης, χωρίς ιδιαιτερότητες. Λες και ο κ. Οποιοσδήποτε ήταν αποκύημα της φαντασίας κάποιου, ή κάποια θεωρητική υπόσταση αρκετή για θεωρίες και μαθηματικά, αλλά λιγότερη του συγκεκριμένου που έχει τόσο ανάγκη μια πραγματική διαπροσωπική σχέση...

Κι όμως, καθημερινά κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο κύριος Οποιοσδήποτε πράγματι υπάρχει, πέραν του κόσμου των θεωριών, κι έτσι, συμπεριφέρονται λες και αυτοί οι ίδιοι είναι ο κύριος Οποιοσδήποτε, γιατί αν δεν το έκαναν, τότε δεν θα υπήρχε κανένας τέτοιος, κι έτσι οι θεωρίες τους θα φαινόντουσαν αρκετά πιο γελοίες απ ότι ήδη είναι... Έτσι λοιπόν, παραδόξως και οξυμώρως, υπάρχουν μέχρι και σήμερα, αρκετοί κύριοι Οποιοιδήποτε, και μάλιστα πολλών τύπων, όπως "ο Εργάτης", "ο Άνδρας", "η Γυναίκα" , "Ο Λευκός", "Ο Μαύρος", "ο Πτωχός", "ο Πλούσιος" κλπ κλπ, κι όλοι τους προσπαθούν να μοιάσουν με κάποια ανύπαρκτη υπόθεση εργασίας που χρησιμοποιούν οι χομπίστες οικονομικού, κοινωνιολογικού ή ιδεολογικού τύπου...

Από την άλλη, έχουμε τον κύριο Κάποιο. Ο κύριος Κάποιος είναι τελείως διαφορετική ιστορία. Σαν την μέρα με τη νύχτα θα έλεγε κανείς. Πρώτα και κύρια, ο κ. Κάποιος, έχει και επώνυμο: «Συγκεκριμένος». Πολύ ταιριαστό του είναι αυτό το επώνυμο, μιας και σε όλα του είναι πολύ συγκεκριμένος. Στο πρόσωπό του, αναγνωρίζει κανείς χρώμα, υφή, σημάδια, μάτια, μαλλιά και μυριάδες άλλα όμορφα κι άσχημα, που τον κάνουν εξαιρετικά συγκεκριμένο. Στον χαρακτήρα του, ακόμη ήταν ακόμη περισσότερο συγκεκριμένος. Μπορεί ο κ. Κάποιος να είναι επίσης πλούσιος ή πτωχός ή εργάτης ή άνεργος κλπ κλπ. Αλλά όχι με τον αόριστο, ψεύτικο και θεωρητικό τρόπο που το κάνει τόσο ανέμελα ο κ Οποιοσδήποτε. Αυτός, το κάνει με συγκεκριμένο τρόπο. Ο πλούτος του χαρακτήρα του θα είναι αξιοζήλευτος ή αηδιαστικός με τρόπο που περνά μέσα στο πετσί σου. Και μπορεί να είναι και πολλά συγχρόνως, να π.χ. μπορεί να είναι πλουσιοπάροχα ηλίθιος ή ηλίθια πλούσιος, εργατικός στην κακία, κατάμαυρος με ολόλευκη καρδιά ή πτωχός σε μίσος κλπ κλπ...

Λες και σκοπός του κ. Κάποιου Συγκεκριμένου ήταν να εκπλήξει ακόμη και τον πιο υποψιασμένο μελετητή των Κάποιων, με την απρόβλεπτη έκφραση της ψυχολογίας του που έτσι, στα καλά καθούμενα, άλλαζε χωρίς καμιά απολύτως προειδοποίηση και μεταλλασσόταν ανάλογα με την κατάσταση. Είχε δικά του χόμπι, δικές του ιδέες, δικά του ενδιαφέροντα, δικά του ελαττώματα και προτερήματα, ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥΣ... ...μια ψυχή σκέτη άβυσσος..

Κάποια μέρα λοιπόν, ένας κάποιος πολύ συγκεκριμένος κύριος Κάποιος, συνάντησε έναν κάποιον κύριο Οποιοσδήποτε. Ο κ. Κάποιος αμέσως κατάλαβε ότι βρήκε την λύση στο πρόβλημά του, με αυτόν τον κ. Οποιονδήποτε που βρέθηκε μπροστά του. Και η λύση ήταν μία: Όλοι οι άλλοι κύριοι Κάποιοι εκτός βέβαια από αυτόν τον ίδιο, θα έπρεπε να γίνουν σαν τον αυτόν τον κύριο Οποιοδήποτε.

Βλέπετε, για τον κ. Κάποιο, έτσι θα λυνόταν το πρόβλημα που είχε, του να πρέπει συνεχώς να εφευρίσκει συνεχώς καινούργιους κύριους Οποιοιδήποτε για να έχει αυτός υλικό να εκφράζει τις ιδέες του.

Ο δε κ. Οποιοσδήποτε ακούγοντας όλα αυτά που έλεγε ο κ. Κάποιος, όπως πάντα άλλωστε, εξέφρασε την αχνή έως ανυπαρξίας του άποψη, μη όντας όντως ον, αλλά παρά μόνο μια γενικευμένη φαντασία, ένα αποκύημα κάποιων μυαλών που έψαχναν τρόπο να εξαφανίσουν όλους τους άλλους κάποιους ώστε να απομείνουν μόνο αυτοί...

--|-|--