του Σταύρου Κατσούλη

Εάν, όπως μας λένε οι νατουραλιστές, το μόνο που υπάρχει είναι απλώς η μηχανική του σύμπαντος, ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα με την τρέχουσα πανδημία; Τι πήγε λάθος και τι είναι τελικά λάθος; Κι εδώ που τα λέμε για τα θεμελιώδη, υπάρχουν πραγματικά λάθη αφού όλα λειτουργούν ρολόι και σύμφωνα με τους νόμους της φύσης; Πόσο παραπλανημένοι και παράλογοι είστε φυσιοδίφες μου, δε ξέρετε ότι κατά τη δικιά σας κοσμοθεωρία, τίποτα δε μπορεί να αποτελεί πρόβλημα όταν όλα είναι ντετερμινιστικά;

Και αν, όπως μας λένε οι αθεϊστές, δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένας σκοπός, κανένα νόημα, καμία αξία σε τίποτα, τότε, ποια ακριβώς είναι η αντικειμενική είναι η αξία της σωτηρίας των ζωών μας; Πώς μπορείτε, αγαπητοί μου, σφόδρα εσφαλμένοι και παράλογοι μηδενιστές, να εξηγήσετε την αντικειμενική αξία του καθενός που ζεί μέσα στην αποκάλυψη που ζούμε; Ποιος κρίνει και με ποιους όρους και σε ποια βάση, ποιος αξίζει να ζήσει και ποιος όχι; Και πως θα αποδείξετε άνευ παραλογισμού και αυθαιρεσίας, και με λογική συνέπεια, πραγματική συνάφια και ουσιαστική συνοχή, ότι μας αξίζει και μας πρέπει σε όλους η επιβίωση;

Και αν, όπως συμπεραίνουν πάντα και μας κηρύττουν τα μέλη της θρησκευτικής αίρεσης της δαρβινιστικής εξέλιξης, η επιβίωση του πιο ισχυρού και η βελτίωση και πρόοδος του είδους - όροι τους οποίους δεν μπορείτε καν να ορίσετε τελειωτικά - είναι τελικά αυτό που μόνο μετρά, τότε ποιο είναι το πρόβλημα όταν ο ιός κερδίζει τον αγώνα; Πώς θα δικαιολογήσετε τον ισχυρισμό σας ότι το ξέσπασμα θα προωθήσει τη μυθική εξέλιξη σας, και άρα είναι λόγος και αιτία προόδου, ποιός από σας θα ισχυριστεί ότι αυτή η πορεία δεν είναι η ορθή; Γιατί τελικά, αποφεύγετε το αποκορύφωμα και την πραγμάτωση της πίστης σας, δηλαδή την μυθική αυτή πρόοδο και εξέλιξη του είδους μας, όπως ο διάολος το λιβάνι;

Και αν, όπως μας λένε οι μεταμοντερνιστές ηθικοί σχετισμολόγοι, η ηθική είναι υποκειμενική, κοινωνικό συμβόλαιο και απλό κατασκεύασμα, πώς τότε μπορούν να μας λένε ότι το να μοιραζόμαστε, να μένουμε σπίτι, να φροντίζουμε γενικά τους άλλους, να θυσιάσουμε κάτι για το κοινό αυτό καλό - στο οποίο ουσιαστικά ποτέ δεν πιστέψατε - και να καταπνίγουμε τον εγωισμό μας είναι η μόνη ηθική πράξη;

Εσείς δεν είστε που λέγατε και ωρυόσαστε περί του ό,τι είναι ηθικό για το ένα γένος ή ομάδα μπορεί κάλλιστα να είναι ανήθικο για το άλλο/η και το αντίστροφο; Εσείς δεν είστε που λέγατε ότι είσαι αυτό που νιώθεις και κανένας δε μπορεί να κατακριθεί γι αυτό; Εσείς δεν είστε που φωνάζατε για το υποτιθέμενο δικαίωμα να κάνει ο καθένας αυτό που θέλει με το σώμα του; Εσείς δεν είστε που καλούσατε για ευγονική κι ευθανασία εδώ και τώρα; Εσείς δεν είστε που διαδηλώνατε υπέρ της έκτρωσης μέχρι και τον έννατο μήνα; Εσείς δεν είστε που καλούσατε με πάθος για μέγιστη μείωση του πληθυσμού; Εσείς τέλος, δεν είστε που αποθεώνατε τη βάση της όλης σας φιλοσοφίας στο περίφημο «τα πάντα είναι σχετικά»; Ποιοι είστε εσείς λοιπόν, που έχετε το θράσος να βάλετε φρένο σε αυτό που θεωρεί ηθικό κάποιος άλλος;

Τι σας κάνει να νομίζετε ότι μπορείτε να είστε υποκειμενικοί στην ηθική σας για να δικαιολογείτε τις αυθαιρεσίες σας, αλλά ταυτόχρονα να απαιτείτε από όλους να δεχτούν την ηθική σας, υποκρινόμενοι ότι για κάποιον λόγο - άγνωστο και ανεξήγητο για τη κοσμοθεωρία σας - είναι αντικειμενικά ορθή;

Πού τα βρίσκετε άραγε, όλα αυτά τα ωραία «πρέπει» σας, που τα βρίσκετε άραγε όλα αυτά τα πανέμορφα «δίκαιά» σας, που τα ανακαλύψατε όλα αυτά τα «θα έπρεπε» σας, αν όχι από την υπερβατική αποκάλυψη ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πράγματι, αληθινά και αντικειμενικά πολύτιμη, όπως κι απ όποιον και να εκφράζεται;

Θα μπορούσε να ήταν, απλώς μια σκέψη κάνω, θα μπορούσε να είναι άραγε, ότι δανείζεστε την ηθική κοσμοθεωρία μας, οικειοποιώντας την αντικειμενική μας ηθική, χρησιμοποιώντας τη δικιά μας υπερβατική λογική, για να δικαιολογήσετε τις πράξεις σας, για να φτάσετε βέβαια στο να υποστηρίξετε στο τέλος τόσο οξύμωρα, την άρνηση των ιδίων αυτών αξιών μας;

Θα μπορούσε κανείς να είναι τόσο απολύτως παράλογος όπως εσείς;

Όχι, απλώς θα «μπορούσε». Έτσι είναι κι έτσι γίνεται. Ναί.